News

Została zbudowana około 1368 roku ,przebudowywany za Ludwika XI . Obecnie mieści się w tam Muzeum Sztuki i Tradycji Katalońskiej Casa Peiral. Pierwsze piętro poświęcone jest historii miasta na przestrzeni różnych epok, a na drugim piętrze wystawy czasowe. Pisma Platona, Arystotelesa i Horacego w znacznym stopniu ukształtowały świadomość artystyczną oraz estetyczną doktrynę klasycyzmu francuskiego. Jej fundamentem była koncepcja mimesis, rozumiana jako imitacja natury i imitacja starożytnych. Powieść należała do najbardziej dynamicznie rozwijających się gatunków literackich w siedemnastowiecznej Francji.

• Adresatami książki są przede wszystkim (przyszli) tłumacze języka francuskiego oraz nauczyciele przekładu.
• Jako ciekawostkę dodam ,że jego żoną była córka Rychezy, naszej polskiej księżniczki i cesarzowej hiszpańskańskiej z dynastii Piastów.
• Pierwszą stanowi wywiad z Profesorem przeprowadzony przez redaktorki tomu i wzbogacony dokumentacją fotograficzną.
• Hrabstwo Roussillon zostało przyłączone do Aragonii w 1172 roku przez  hrabiego Barcelony i króla Aragonii Alfonsa II.
• Na kartach tej książki, napisanej ze znawstwem i swadą, ożywają kobiece postaci – obok znanych, jak Maria Antonina i pani Roland, wyłaniają się z cienia pierwsze francuskie wojujące feministki, jak Olympe de Gouges i Théroigne de Méricourt.
• Autor dokonuje analizy i interpretacji tekstu, przedstawia hipotezy dotyczące czasu jego powstania i jego domniemanego autora.

Marlena Krupa„Duch i litera. Liryczna ekspresja mistycznej drogi świętego Jana od Krzyża w polskich przekładach”

Była również jednym z niewielu gatunków nieposiadających wytyczonych w antyku reguł. Istnienie gatunku nieskodyfikowanego było anomalią, nasuwającą pytania o relacje pomiędzy doktryną a gatunkiem niepodlegającym jej ograniczeniom, o stosunek do imitacji i swobody twórczej. Maja PAWŁOWSKA, „Mimesis a teorie siedemnastowiecznej powieści francuskiej”, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2011. Cmentarz- klasztor Saint-Jean, od czasu renowacji znany jako Campo Santo.

Beata BaczyńskaTy”Historia literatury hiszpańskiej”

Nie tylko na polskim gruncie naukowym rozprawę należy uznać za wybitną, godną tłumaczeń na języki kongresowe i za podległą zwielokrotnionej lektury”. Opracowanie przyczynia się zarówno do poszerzenia znajomości cantautori, czyli włoskich „śpiewających autorów” w Polsce, jak i do zgłębienia trudnych, jeszcze bolesnych tematów w historii Italii. Są to przede wszystkim teksty piosenek estradowych, ale analizie poddano też np. Wyłania się z nich obraz złożony, zapewne niestereotypowy kraju, który może być dolce, to jest „słodki”, ale także cuchnąć okrucieństwem i hipokryzją. Dotyczy sposobów traktowania wybranych elementów werbalnych (tytułów, terminów nacechowanych kulturowo, stereotypowych zdań), jak również elementów niewerbalnych (takich jak typografia, godło państwowe, pieczęć).

Tłumaczenia "urna" na hiszpański w zdaniach, pamięć tłumaczeniowa

Bardzo nieliczne pozostają wciąż jednak prace poświęcone funkcjonowaniu wykrzykników w tekście, a także problemom ich przekładu (…). Utwory posługujące się cytatem albo oczyszczone do pojedynczych rzeczowników przestają wyrażać tradycyjne relacje języka, którego składniki, jako znaczące, tylko pośrednio odnoszą się do rzeczywistości. Teksty nabierają charakteru wskaźników albo szyfterów – znaków indeksalnych odsyłających do Análisis de ROI: cómo calcular la mejor apuesta prawdziwych przedmiotów poza nimi, a wiersz zaczyna pełnić funkcję analogiczną do fotografii.

Marcin KurekPoezja przyziemna. Doświadczenie codzienności w liryce Joana Brossy”

Jest najstarszym z nielicznych pozostałych cmentarzy przyklasztornych we Francji. Składa się z czterech rzędów sklepień z herbami rodzin, którym służą jako grobowce. Po rewolucji miejsce to zostało przekształcone przez wojsko od 1809 roku w magazyn i stajnię. W 2010 Marcin Kurek za poemat Oleander otrzymał Nagrodę Fundacji im. Dzieje współczesnych Włoch w twórczości Francesca Gucciniego i innych „śpiewających autorów””, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2012.

Trzecia część to bibliografia publikacji Józefa Heisteina.Profesor Józef Heistein jest osobistością, która na trwale wpisała się w panoramę polskiej romanistyki rozumianej w sposób szeroki. Jego dorobek naukowy dotyczy bowiem nie tylko literaturoznawstwa francuskiego, ale także – może przede wszystkim – włoskiego. Studium Marleny Krupy poświęcone jest zagadnieniom języka poetyckiego jako narzędzia służącego do odzwierciedlania i przekazywania doświadczeń religijnych. Przedmiotem badań jest liryczna twórczość hiszpańskiego mistyka doby renesansu, świętego Jana od Krzyża, a zwłaszcza jego wielki poemat mistyczny – Pieśń duchowa (Cántico espiritual).

Dla polskiego czytelnika jest to niepowtarzalna okazja zanurzenia się w ten wyjątkowy rozdział historii. Publikacja poświęcona postaci nestora wrocławskiej romanistyki, prof. Józefa Heisteina, składa się z trzech zasadniczych części. Pierwszą stanowi wywiad z Profesorem przeprowadzony przez redaktorki tomu i wzbogacony dokumentacją fotograficzną. Druga zawiera artykuły poświęcone Profesorowi i napisane przez jego współpracowników, przyjaciół, uczniów oraz uczonych, z którymi łączyły go naukowe relacje.

Tłumaczenia automatyczne "urna" na hiszpański

Wprowadzony przez autorkę aparat pojęciowy został zastosowany z powodzeniem, co pozwoliło na wskazanie dotąd niedostrzeżonych aspektów pisarstwa Stendhala; rzecz niełatwa w przypadku klasyka, którego twórczość była przedmiotem niezliczonych studiów. Ponieważ praca dotyczy form i funkcji mowy przytoczonej w narracji powieściowej, zainteresuje zarówno literaturoznawców, jak językoznawców. Tomasz Wysłobocki zaprasza czytelnika do fascynującej podróży po wydarzeniach rewolucji francuskiej widzianych z perspektywy kobiet oraz myślicieli francuskiego oświecenia, którzy się nad „kwestią kobiecą” pochylali. Na podstawie tekstów z epoki (wspomnień, raportów, traktatów, „kajetów skarg”) od 1789 roku aż do uchwalenia Kodeksu Cywilnego (1804), Autor ukazał inne, mało znane oblicze tego burzliwego okresu historii Francji. Na kartach tej książki, napisanej ze znawstwem i swadą, ożywają kobiece postaci – obok znanych, jak Maria Antonina i pani Roland, wyłaniają się z cienia pierwsze francuskie wojujące feministki, jak Olympe de Gouges i Théroigne de Méricourt.

Justyna Ziarkowska„Ucieczka do głębi. O surrealizmie w literaturze hiszpańskiej przed 1936”

Natomiast ojcem Rychezy (Ryksa śląska ) był książe Władysław Wygnaniec II. funerarias porto Czyli żeby było jaśniej król Aragonii Alfon II ożenił się z wnuczką księcia Władysława Wygnanńca II. Później to król Jakub I Zdobywca przez podział terytorium doprowadził do przyłączenia Roussillon i innych jeszcze hrabstw do terytoriów Królestwa Majorki .